მიუხედავად იმისა, რომ პატარა ასაკიდანვე ერთი გაუგებარი ხასიათის გოგო ვიყავი, მაინც რაიმე კითხვები არ გამჩენია ჩემს საკუთარ თავთან, ვიყავი ის ვინც ვიყავი და როგორიც ვიყავი. არც ისე დიდი ხნის წინ, მოხდა დიდი გარდატეხვა ჩემს ცხოვრებაში და თამამად შემიძლია ვთქვა, რომ იმ დროს მეორედ დავიბადე.

აი ზუსტად მაშინ დაიწყო ჩემი ამბავი. დავიწყე ფიქრი ცხოვრებაზე, მის აზრზე, ჩემს ქცევებზე და ჩემს დამოკიდებულებებზე.

ერთი სიტყვით, სამყაროსა და ადამიანის მიმართ გამიჩნდა ღრმა და დაუსრულებელი ინტერესი. ყველაფერი ეს ინტერესი კი დამიგვირგვინა ჩემმა ერთმა განაწყენებულმა მეგობარმა, რომელმაც შემომჩივლა (შემდეგი სიტყვები: კი მაგრამ ლელა რა მოხდა, რა შეიცვალა, ყველაფერი ხო კარგად იყო?!) ძალიან ჩამწვდა მისი ეს გამოძახილი, ამან უფრო დამაფიქრა და უკვე ზუსტად ვიცოდი, რომ უნდა მეპოვა ამ ყველაფერზე პასუხი.

ბოლოს მივაგენი სტატიებს, სემინარებს, ლექციებს, სადაც ნაწილობრივ პასუხებს ვიღებდი იმაზე რაც მაინტერესებდა, მაგრამ ეს მაინც ცოტა იყო, ვინაიდან მხოლოდ ინფორმაციის მიღებით თავს ვერ ვშველოდი, თუ ჩემს ერთ კითხვას პასუხი გაეცემოდა, მეორე ახალი კითხვა მებადებოდა და ასე საკუთარი თავის ძებნა გაგრძელდა 2-3 წელი, ხოლო, როცა მოვედი ინგა ბლესსის ქოუჩინგის სკოლაში, აქ ვიპოვე ყველა კითხვაზე პასუხი. აღმოვაჩინე ძველი ტრამვები და რათქმაუნდა განეიტრალებაც შევძელი და შფოთვებსაც დავუსვი წერტილი. ამის შემდეგ ხმამაღლა შემიძლია ვთქვა, რომ ვიპოვე და შევიცანი ჩემი მე.

ჩემთვის ფსიქოლოგია არამარტო პროფესიაა არამედ ჰობიცაა, სასწაულ სიამოვნებას ვიღებ როდესაც ვსწავლობ რაიმე ახალს, ვატარებ სესიებს,ძალიან ბევრ რამეს ვსწავლობ ადამიანებისგან, მათი დაკვირვებით.

ყოველი ჩვენგანი განსხვავდება ერთმანეთისგან ფიზიკურად, მაგრამ შინაგანად ძალიან ბევრი მსგავსებაა,მეტნაკლებად მაინც ყველას ერთი და იგივე პრობლემები გვაქ,ერთი და იგივე განცდები,ერთი და იგივე ემოციები და ერთი და იგივე ტრავმები.

- სულ მაწუხებდა ისეთი კითხვები როგორიცაა რატომ არ გამომდის?რა მიშლის ხელს? რატომ მეშინია? რატომ ვერ გავბედე? სულ ვეძებდი ამაზე პასუხს,ერთს თუ შეუძლია თავის დაცვა,მეორეს ეს რატო არ შეუძლია, ერთს თუ არ ეშინია მეორეს რატომ ეშინია? მრავალ ხნიანი ძიების შემდეგ ვიპოვე პასუხი,

მაგრამ როდესაც ამათზე პასუხი ვიპოვე მივხვდი რომ მხოლოდ იმის ცოდნა რა უდგას ამ ყველფერს წინ საკმარისი არ იყო რომ შემეცვალა ჩემი თავი,რომ დამეძლია ეს სისუსტეები,

მაგ: იმის ცოდნა რომ, კუჭი თურმე იმიტომ მტკიებია რომ მჟამე მქონია მირთმეული,საკმარისია რომ კუჭმა შეწყვიტოს ტკივილი? რათქმაუნდა არა! მას სჭირდება შესაბამისი მედიკამენტები, ზუსტად ასე იყო ტრავმების შემთხვევაშიც ამას სჭირდებოდა ფსიქოთერაპიული მუშაობა,მის მერე რაც გავიარე ქოუჩინგის სკოლა მივხვდი რომ შესაძლებელია იყო შინაგანად მშვიდი,კმაყოფილი,ძლიერი,უშიშარი ადამიანი,ეს შესაძლებელია.("შინაგანად" თორე გარეგნილად ყველა ძლიერი ჩანს)

ჩვენი პრობლემების ფესვები ხშირ შემთხვევაში ეს არის ჩვენი ბავშობა,იქ მიღებული ტრავმები განაგებს ჩვენს დღევანდელ ყოველდღიურობას და გვიშლის ხელს წინსვლაში და ისეთი ცხოვრებით ცხოვრებაში რომელიც გვახარებს და გვაბედნიერებს,ზუსტად ამას ემსახურება ფსიქოთერაპია,აღმოვფხვრათ და გავანეიტრალოთ ძველი ტრავმები რომ ახლებურად და გააზრებულად შევძლოთ ცხოვრება.

მისურვებია ლაღი და ჰარმონიული ცხოვრება.